Çocuk eğitiminde aile modelleri

Aşırı koruyucu anne baba tutumunda ise hoşgörü ve daha fedakârlığın sınırları pek yoktur. Buna karşılık çocuklara anne babaya bağlı olmaları öğütlenir. Böyle ailede yetişen çocukların sorumluluk almaktan kaçtıkları ve daha talep kar oldukları görülebilir. Yani istekleri bitmez, ailenin merhametini kendi çıkarları için kullanabilirler. Bu bireyler hayata dair acemilikler yaşar. Girişimci, atak, cesur olamaz, yaşamın güçlükleri ile tek başına mücadele edemezler.

Bu tutumlara alternatif olarak, çocuğun bağımsız davranışlar göstermesini istemek ona eşit haklar tanımak, fikrini açıkça ifade etmesine zemin hazırlamak, sevgi ve hoşgörüde dengeli olmak, normal bir gelişme için en uygun ebeveyn davranışlarıdır. Eğitimde tutarlı olmak, çocukların uyumlu, kendine güvenen ve sosyal birey olmalarına zemin hazırlar.

Dengeli davranışlarda bulunmak çocuğumuzun sağlıklı kişilik gelişimi için çok önemlidir. Her yönden sağlıklı yetişen bireyler, sağlıklı toplumun ta kendisidir. Çocuğun içinde yaşadığı çevrenin psikolojisi, onun kişilik gelişiminde etkilidir. Çocuğumuzun bizi model aldığını hiçbir zaman unutmamalıyız. Her birimiz çocuğumuzun eğitimcisiyiz.

Anne baba çocuğuyla kurduğu iletişimde samimi olmalı, zedeleyici, kişiliğini hedef alıcı ithamlarda bulunmamalı. Azarlama ve küçültücü hitaplar bazen fiziksel cezadan daha onur kırıcı olabilir. Çocuğa olaylar karşısında duygularımızı iletirken problemin ne olduğunu anlatmalıyız. O problemin bizim üzerimizdeki etkilerini çocuğa anlattığımızda yani duygularımızı çocukla paylaştığımızda, çocukta davranışını değiştirme isteği olabilir.

Çocuğa “seni suçlamıyorum, sadece o işi yaptığın ya da yapmadığın için karşılaştığımız zorluğu anlamanı istiyorum” mesajını verebilmek amacımız olsun.

Sevgi Ve Muhabbetlerimle, Allaha Emanet Olalım, İnşallah